Meer ervaringen
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Lianne
16 Februari 2010 | Kenia, Nairobi
Inmiddels is er alweer een week verstreken sinds de vorige belevenissen die ik met jullie gedeeld heb, dus hoog tijd om weer even iets te vertellen.
We hebben inmiddels echt een week lesgeven en begeleiden achter de rug, dus we beginnen aardig in het ritme te komen!
Vorige week zijn we verder gegaan met het lesgeven en het begeleiden van de kinderen met achterstand. Dat begon maandag en dinsdag heel positief, we hadden er echt wel zin in en het ging ook goed.
Dinsdag kwam er helaas echt een tegenslag: ik sprak Roy ’s avonds rond 17.00 uur Nederlandse tijd op Skype en hij vertelde dat het erg slecht ging met zijn opa… Later die avond is zijn opa overleden…
Dat was echt een hele grote domper op mijn enthousiasme om hier te zijn en te werken, ik voelde me ineens zo vreselijk ver van huis! Ik heb die nacht echt heel slecht geslapen en ben woensdag ook niet naar school gegaan, wat ze gelukkig goed begrepen hier.
Gelukkig doet ons internet het sinds vrijdag echt goed hier, waardoor ik wel goed contact kan hebben met Roy en met mijn ouders, dat vond ik nu wel extra fijn! Dat betekent dus ook dat ik vanaf nu vaker iets van me kan laten horen…
Donderdag ben ik gewoon weer naar school gegaan. Hanne en ik hebben de klassen ‘verdeeld’: ik geef les in klas 1 en 3 en zij geeft les in klas 2 en 4. De kleuterklassen zijn niet echt ons terrein, omdat de andere 3 vrijwilligsters die hier zijn al in die klassen werken.
Maar donderdag heb ik dus voor het eerst lesgegeven in klas 3. Het was de bedoeling dat ik alleen maar zou kijken en eventueel zou helpen bij de leerlingen die dat nodig hadden, maar omdat de leerkracht van klas 2 ziek was moest Frederic (leerkracht klas 3) invallen in klas 2. Ik kreeg dus gelijk een pittige breukenles voor mijn kiezen! Dat was wel even slikken, want ik weet nog lang niet alle begrippen in het Engels, maar ja, het was even niet anders. Dus ik heb maar vrolijk de klas overgenomen en het ging ontzettend goed! Wat een verschil met klas 1! Het was heel duidelijk te merken dat Frederic wel een opleiding heeft genoten, in tegenstelling tot leerkracht Pascal van klas 1. De kinderen van klas 3 hebben echt geleerd om zelfstandig te werken en zorgvuldig met hun spullen om te gaan.
Na de les heb ik hier ook goed met Frederic over kunnen praten, waardoor ik weet dat hij het ook heel belangrijk vindt dat kinderen doorwerken en dat ze ook echt leren om zelfstandig te worden.
Als afsluiting van mijn lessen die dag heb ik met de kinderen van klas 3 galgje gespeeld, zo grappig! Ze kennen hier het principe van spelend leren echt niet, dus die kinderen vonden het in het begin heel raar om spelletjes te doen in de les. Maar toen ze het principe eenmaal doorhadden, werd het dikke pret, ze vonden het echt heel leuk!
Afgelopen weekend was echt heerlijk ontspannen! Vrijdagavond zijn we gaan eten bij onze buren, een weeshuis met de naam Kebene (www.kebene.be) . Dit weeshuis is opgezet door een Belg en een Nederlandse, vandaar dat daar nu ook een Nederlandse vrijwilligster is, Fieke. We zijn daar al een keer eerder gaan eten, omdat ze daar echt Keniaans eten en wij dat natuurlijk ook wel mee wilden maken! Dus bij deze zal ik ook even de vragen over het eten beantwoorden: over het algemeen eten wij redelijk hetzelfde als thuis, soms zelfs gewoon aardappels-groente-vlees. De groenten zijn hier namelijk heel erg goedkoop, net als de bonen en de rijst die de Kenianen gewoonlijk eten, maar dat vinden wij toch iets te eenzijdig. Dus we eten redelijk gevarieerd: pasta, rijst, groenten, tortilla’s… En vooral heel veel fruit! Er is hier een heel groot aanbod en het kost allemaal veel minder dan in Nederland, dus een fruitverslaafde als ik is hier helemaal gelukkig!
Maar goed, vrijdagavond hebben we dus bij Kebene gegeten: ugali met een soort groene groente en stukjes vlees. Ugali is echt typisch Keniaans eten, het wordt gemaakt van gestampte maïs of cassave (of granen?), wat wordt ingekookt tot een soort dikke pudding/klomp. Het ziet er heel raar uit, het is wit, lijkt qua structuur een beetje op hele dikke griesmeel, maar het smaakt heel anders. Ik vind het lastig om het precies te beschrijven, maar het is in ieder geval heel lekker! Als ik het nog een keer eet maak ik er een foto van, dan kunnen jullie het zien.
Zaterdag zijn we met de kinderen van Kebene naar het strand geweest, dat was echt een dagje vakantie! Eerst gingen we met de bus (zie foto) naar en door Mombasa, dat was weer echt een avontuur, net als op onze eerste dag! We hebben afgesproken dat we een keer met Fieke een dagje Mombasa gaan verkennen, zij heeft daar ook in een weeshuis gewerkt, dus ze weet de weg. Dus meer details over Mombasa volgen nog wel!
De stranden hier zijn echt supermooi, wit zand, blauwe zee en palmbomen, net een vakantiekaart! We hebben heerlijk de hele middag met de kinderen in de zee gedobberd en in de zon gezeten. Het enige nadeel was wel dat er heel veel kleine kwalletjes in het water dreven, waar vooral de kinderen heel veel last van hadden.
Toen het donker begon te worden zijn we terug naar huis gegaan. Mombasa bij nacht is nog spectaculairder dan overdag! Wat een lichtjes en wat een drukte! Vooral de matatu’s zijn super om te zien, helemaal verlicht in alle mogelijke kleuren. Een matatu is een minibusje, gebruikt als openbaar vervoer. Die scheuren hier echt letterlijk overal rond, zitten altijd stampvol en kosten bijna niks. Het ideale vervoermiddel dus…
Inmiddels is het maandagavond en vandaag was echt een ontzettend vermoeiende dag!
Ik zou vandaag in klas 1 zijn: begeleiden tijdens rekenen en Engels en natuuronderwijs geven. Maar toen ik vanmorgen op school kwam, bleek dat Pascal (leerkracht klas 1) ziek was. Dus of ik even de klas van hem over wilde nemen vandaag. Dat vond ik geen probleem, ik kende de kinderen immers al een beetje, had al lesgegeven en ik wist al wat er voor vandaag gepland stond. Maar dat viel me toch vies tegen.
Als eerste stond er rekenen op het programma, het ging over rechte en gebogen lijnen: niet heel ingewikkeld. Maar de kinderen hier zijn zo gewend om alles maar van het bord of uit hun boek over te schrijven, dat ze alleen mijn voorbeelden van het bord overnamen en de rest van de oefening niet meer zelf maakten, zoals ik ze wel zes keer gezegd had om te doen! En hoe ze in die klas met schriften omgaan…ze gooien ze gewoon vanaf een meter afstand op mijn bureau! Dus ik ben vreselijk uit mijn slof geschoten en heb de kinderen één voor één hun schrift op mijn bureau laten leggen, netjes op een stapeltje. Heel kinderachtig, maar wel echt nodig. De rest van de dag ging dat gelukkig goed.
Vorige week heb ik verteld dat ik met veel moeite en geduld geslaagd was in mijn missie: de kinderen hun vinger op laten steken in plaats van ‘teacher, teacher’ te laten roepen. Wel, vandaag waren ze dat bijna allemaal weer vergeten, zucht… Dus ik ben met goede moed weer van voren af aan begonnen.
De tweede les, Engels, ging gelukkig beter.
Wel ben ik echt heel verbaasd over het gedrag van de kinderen, nu ik een hele dag dezelfde klas heb lesgegeven. Ze zijn over het algemeen echt niet solidair tegen elkaar: ze slaan, prikken, laten elkaar struikelen, verklikken alles wat een ander doet…echt onvoorstelbaar! En zodra ik vraag hoe het komt dat er bijvoorbeeld een schrift zomaar op de grond ligt, beginnen ze allemaal te roepen: “This one here did it, it was this one!” Ze zullen nooit zelf even hun vinger opsteken en eerlijk zeggen dat ze per ongeluk iets hebben laten vallen of iets kwijt hebben gemaakt…heel anders dan ik tot nu toe in Nederland heb meegemaakt!
Dus dat wordt mijn volgende missie in deze groep: kinderen verantwoordelijkheidsgevoel geven voor hun eigen gedrag en ze dus ook verantwoordelijk maken voor hun eigen werk, zonder dat ze constant op een ander letten.
Vandaag is de opa van Roy gecremeerd, dus het was aan de ene kant goed dat ik al mijn energie en aandacht nodig had voor school, als afleiding, zodat ik me niet de hele dag ellendig voelde. Maar het deed mijn humeur en geduld ook niet bepaald goed… Hopen dat het morgen beter gaat, want dat moet ik weer klas 1 lesgeven. Pascal zal dan wel op school zijn, maar hij heeft erg last van zijn keel, dus kan niet veel praten.
Zo, dit was wel weer genoeg voor deze keer, ik moet jullie tenslotte ook niet gaan vervelen met veel te lange verhalen!
Wel ontzettend leuk trouwens om alle reacties te lezen, heel fijn dat er zoveel mensen zijn die het leuk vinden om te lezen wat ik meemaak!
Tot gauw maar weer!
We hebben inmiddels echt een week lesgeven en begeleiden achter de rug, dus we beginnen aardig in het ritme te komen!
Vorige week zijn we verder gegaan met het lesgeven en het begeleiden van de kinderen met achterstand. Dat begon maandag en dinsdag heel positief, we hadden er echt wel zin in en het ging ook goed.
Dinsdag kwam er helaas echt een tegenslag: ik sprak Roy ’s avonds rond 17.00 uur Nederlandse tijd op Skype en hij vertelde dat het erg slecht ging met zijn opa… Later die avond is zijn opa overleden…
Dat was echt een hele grote domper op mijn enthousiasme om hier te zijn en te werken, ik voelde me ineens zo vreselijk ver van huis! Ik heb die nacht echt heel slecht geslapen en ben woensdag ook niet naar school gegaan, wat ze gelukkig goed begrepen hier.
Gelukkig doet ons internet het sinds vrijdag echt goed hier, waardoor ik wel goed contact kan hebben met Roy en met mijn ouders, dat vond ik nu wel extra fijn! Dat betekent dus ook dat ik vanaf nu vaker iets van me kan laten horen…
Donderdag ben ik gewoon weer naar school gegaan. Hanne en ik hebben de klassen ‘verdeeld’: ik geef les in klas 1 en 3 en zij geeft les in klas 2 en 4. De kleuterklassen zijn niet echt ons terrein, omdat de andere 3 vrijwilligsters die hier zijn al in die klassen werken.
Maar donderdag heb ik dus voor het eerst lesgegeven in klas 3. Het was de bedoeling dat ik alleen maar zou kijken en eventueel zou helpen bij de leerlingen die dat nodig hadden, maar omdat de leerkracht van klas 2 ziek was moest Frederic (leerkracht klas 3) invallen in klas 2. Ik kreeg dus gelijk een pittige breukenles voor mijn kiezen! Dat was wel even slikken, want ik weet nog lang niet alle begrippen in het Engels, maar ja, het was even niet anders. Dus ik heb maar vrolijk de klas overgenomen en het ging ontzettend goed! Wat een verschil met klas 1! Het was heel duidelijk te merken dat Frederic wel een opleiding heeft genoten, in tegenstelling tot leerkracht Pascal van klas 1. De kinderen van klas 3 hebben echt geleerd om zelfstandig te werken en zorgvuldig met hun spullen om te gaan.
Na de les heb ik hier ook goed met Frederic over kunnen praten, waardoor ik weet dat hij het ook heel belangrijk vindt dat kinderen doorwerken en dat ze ook echt leren om zelfstandig te worden.
Als afsluiting van mijn lessen die dag heb ik met de kinderen van klas 3 galgje gespeeld, zo grappig! Ze kennen hier het principe van spelend leren echt niet, dus die kinderen vonden het in het begin heel raar om spelletjes te doen in de les. Maar toen ze het principe eenmaal doorhadden, werd het dikke pret, ze vonden het echt heel leuk!
Afgelopen weekend was echt heerlijk ontspannen! Vrijdagavond zijn we gaan eten bij onze buren, een weeshuis met de naam Kebene (www.kebene.be) . Dit weeshuis is opgezet door een Belg en een Nederlandse, vandaar dat daar nu ook een Nederlandse vrijwilligster is, Fieke. We zijn daar al een keer eerder gaan eten, omdat ze daar echt Keniaans eten en wij dat natuurlijk ook wel mee wilden maken! Dus bij deze zal ik ook even de vragen over het eten beantwoorden: over het algemeen eten wij redelijk hetzelfde als thuis, soms zelfs gewoon aardappels-groente-vlees. De groenten zijn hier namelijk heel erg goedkoop, net als de bonen en de rijst die de Kenianen gewoonlijk eten, maar dat vinden wij toch iets te eenzijdig. Dus we eten redelijk gevarieerd: pasta, rijst, groenten, tortilla’s… En vooral heel veel fruit! Er is hier een heel groot aanbod en het kost allemaal veel minder dan in Nederland, dus een fruitverslaafde als ik is hier helemaal gelukkig!
Maar goed, vrijdagavond hebben we dus bij Kebene gegeten: ugali met een soort groene groente en stukjes vlees. Ugali is echt typisch Keniaans eten, het wordt gemaakt van gestampte maïs of cassave (of granen?), wat wordt ingekookt tot een soort dikke pudding/klomp. Het ziet er heel raar uit, het is wit, lijkt qua structuur een beetje op hele dikke griesmeel, maar het smaakt heel anders. Ik vind het lastig om het precies te beschrijven, maar het is in ieder geval heel lekker! Als ik het nog een keer eet maak ik er een foto van, dan kunnen jullie het zien.
Zaterdag zijn we met de kinderen van Kebene naar het strand geweest, dat was echt een dagje vakantie! Eerst gingen we met de bus (zie foto) naar en door Mombasa, dat was weer echt een avontuur, net als op onze eerste dag! We hebben afgesproken dat we een keer met Fieke een dagje Mombasa gaan verkennen, zij heeft daar ook in een weeshuis gewerkt, dus ze weet de weg. Dus meer details over Mombasa volgen nog wel!
De stranden hier zijn echt supermooi, wit zand, blauwe zee en palmbomen, net een vakantiekaart! We hebben heerlijk de hele middag met de kinderen in de zee gedobberd en in de zon gezeten. Het enige nadeel was wel dat er heel veel kleine kwalletjes in het water dreven, waar vooral de kinderen heel veel last van hadden.
Toen het donker begon te worden zijn we terug naar huis gegaan. Mombasa bij nacht is nog spectaculairder dan overdag! Wat een lichtjes en wat een drukte! Vooral de matatu’s zijn super om te zien, helemaal verlicht in alle mogelijke kleuren. Een matatu is een minibusje, gebruikt als openbaar vervoer. Die scheuren hier echt letterlijk overal rond, zitten altijd stampvol en kosten bijna niks. Het ideale vervoermiddel dus…
Inmiddels is het maandagavond en vandaag was echt een ontzettend vermoeiende dag!
Ik zou vandaag in klas 1 zijn: begeleiden tijdens rekenen en Engels en natuuronderwijs geven. Maar toen ik vanmorgen op school kwam, bleek dat Pascal (leerkracht klas 1) ziek was. Dus of ik even de klas van hem over wilde nemen vandaag. Dat vond ik geen probleem, ik kende de kinderen immers al een beetje, had al lesgegeven en ik wist al wat er voor vandaag gepland stond. Maar dat viel me toch vies tegen.
Als eerste stond er rekenen op het programma, het ging over rechte en gebogen lijnen: niet heel ingewikkeld. Maar de kinderen hier zijn zo gewend om alles maar van het bord of uit hun boek over te schrijven, dat ze alleen mijn voorbeelden van het bord overnamen en de rest van de oefening niet meer zelf maakten, zoals ik ze wel zes keer gezegd had om te doen! En hoe ze in die klas met schriften omgaan…ze gooien ze gewoon vanaf een meter afstand op mijn bureau! Dus ik ben vreselijk uit mijn slof geschoten en heb de kinderen één voor één hun schrift op mijn bureau laten leggen, netjes op een stapeltje. Heel kinderachtig, maar wel echt nodig. De rest van de dag ging dat gelukkig goed.
Vorige week heb ik verteld dat ik met veel moeite en geduld geslaagd was in mijn missie: de kinderen hun vinger op laten steken in plaats van ‘teacher, teacher’ te laten roepen. Wel, vandaag waren ze dat bijna allemaal weer vergeten, zucht… Dus ik ben met goede moed weer van voren af aan begonnen.
De tweede les, Engels, ging gelukkig beter.
Wel ben ik echt heel verbaasd over het gedrag van de kinderen, nu ik een hele dag dezelfde klas heb lesgegeven. Ze zijn over het algemeen echt niet solidair tegen elkaar: ze slaan, prikken, laten elkaar struikelen, verklikken alles wat een ander doet…echt onvoorstelbaar! En zodra ik vraag hoe het komt dat er bijvoorbeeld een schrift zomaar op de grond ligt, beginnen ze allemaal te roepen: “This one here did it, it was this one!” Ze zullen nooit zelf even hun vinger opsteken en eerlijk zeggen dat ze per ongeluk iets hebben laten vallen of iets kwijt hebben gemaakt…heel anders dan ik tot nu toe in Nederland heb meegemaakt!
Dus dat wordt mijn volgende missie in deze groep: kinderen verantwoordelijkheidsgevoel geven voor hun eigen gedrag en ze dus ook verantwoordelijk maken voor hun eigen werk, zonder dat ze constant op een ander letten.
Vandaag is de opa van Roy gecremeerd, dus het was aan de ene kant goed dat ik al mijn energie en aandacht nodig had voor school, als afleiding, zodat ik me niet de hele dag ellendig voelde. Maar het deed mijn humeur en geduld ook niet bepaald goed… Hopen dat het morgen beter gaat, want dat moet ik weer klas 1 lesgeven. Pascal zal dan wel op school zijn, maar hij heeft erg last van zijn keel, dus kan niet veel praten.
Zo, dit was wel weer genoeg voor deze keer, ik moet jullie tenslotte ook niet gaan vervelen met veel te lange verhalen!
Wel ontzettend leuk trouwens om alle reacties te lezen, heel fijn dat er zoveel mensen zijn die het leuk vinden om te lezen wat ik meemaak!
Tot gauw maar weer!
-
16 Februari 2010 - 09:57
Sanne:
Heej,
Lees net je nieuwe belevenissen. Maar wat erg zeg van de Opa van Roy. Net nu je zo ver weg zit:( Iig gecondoleerd en heel veel sterkte. Wel fijn dat je nu wel skype hebt en kan gebruiken.
Hoeveel tijdsverschil zit er nu tussen Kenia en NL? dan weet ik wanneer ik je misschien een keertje op skype kan meeten.
Super leuk dat je er een paar foto's bij hebt gezet, kunnen we n beetje een voorstelling maken hoe het daar is.
Heel veel succes nog met het lesgeven en sterkte verder.
Ben benieuwd naar je volgende verhalen.
xxx San -
16 Februari 2010 - 16:35
Annelien:
Hoihoi!
Super om te lezen wat je allemaal doet en vooral hoe je zo omgaat met de situatie in de klas enzo. Ik heb bewondering voor je hoor! Zou dat geduld niet hebben..
Maar je hebt wel een drukke week gehad hoor. Is ook wel te zien: je douchet gelijk niet meer :P Haha nee grap, maar wel vies.
Wel leuk dat je nu ook foto's kan plaatsen. Die vis, hangt dat daar altijd?
Heeeeel veel succes en plezier daar en ik hoop voor je dat het iets gestructureerder gaat de komende tijd ;).
Knuffel van mij -
16 Februari 2010 - 17:05
Robert&Rianne:
Hai
alles goed daar.
leuke klas heb je,hoop dat je ze een beetje kan opvoeden.
heb je al wat wilde dieren gezien.
Groetjes ons
p.s. wat is je skype naam -
16 Februari 2010 - 18:47
Lizzy:
Hee meid!
Vervelend zeg.. Ik weet precies hoe je je voelt op dat moment. Ik heb het namelijk zelf ook mee gemaakt toe ik op stage in Amerika was!
Wij beginnen volgende week alweer op het PC! Ik heb er veel zin in!
Geniet van alle mooie dingen!
Liefs Lizzy -
17 Februari 2010 - 10:18
Lineke Vermeer:
Hoi Lianne,
Gecondoleerd en heel veel sterkte! Dan zou je wel even na Roy toe willen hé. Maar gelukkig dat de verbindingen nu goed zijn. Heel leuk om te lezen wat je allemaal doet,je moet wel geduld hebben hoor! succes en lieve groetjes tante Lineke -
17 Februari 2010 - 16:38
Wim Van Dijk:
Hoi Lianne,
ik wens je heel veel succes met al het werk dat je daar mag doen. Vergeet ook niet te genieten van deze unieke ervaring.
groeten uit een koud Asperen -
17 Februari 2010 - 18:50
Susanne:
Hee!
Ook weer indrukwekkend om te lezen zeg!
Gecondoleerd nog met de opa van Roy.
Wat knap dat je gelijk een klas over 'durft' te nemen: wennen aan de kinderen, engels spreken, duidelijk regels stellen..
Ik had trouwens niet gedacht dat de kinderen zo zouden reageren en doen...
Breng ze maar wat verantwoordelijkheid bij, dat is ook fijn voor jou als leerkracht!
Succes met alles,
Liefs Susanne
-
20 Februari 2010 - 16:41
Fleur:
hoi lianne,
pap zij dat je wel akelig bruin zou zijn als je terug komt!
is dat ook zo?
wat erg voor jou en Roy
dat dat net nu moet gebeuren!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
xxxx flubs
-
20 Februari 2010 - 16:47
Chris:
hoi lianne,
ik heb vandaag mijn B diploma gehaald.
is het daar leuk? zijn er ook tuttige meisjes en stomme jongens?
doei
van chrips
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
