De Village en Ukunda
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Lianne
28 Februari 2010 | Kenia, Nairobi
Zaterdag zijn we met Katrien naar de Village geweest. Dat is het dorpje hier, er wonen 42 gezinnen in hutjes van gedroogde palmbladeren en soms wat golfplaten. De mensen wonen daar echt met een heel gezin in één kamertje, waar soms een gordijn hangt om het slaapgedeelte af te sluiten, maar soms ook niet eens.
Ik vind het heel moeilijk om nu precies te beschrijven hoe het was, want de geur en de warmte in die hutjes en het gevoel dat ik daar kreeg kan ik niet laten zien.
Ik was al wel eens langs de Village gelopen en vanuit de school heb ik ook al wel wat kunnen zien, maar om echt tussen de hutjes door te lopen en bij mensen binnen te gaan is zo anders. De mensen zijn trouwens allemaal heel gastvrij, ze wilden allemaal graag dat wij binnenkwamen en ze laten gewoon alles zien, echt heel bijzonder!
Er kwamen ook al gelijk toen we de Village binnenliepen een paar kinderen op Katrien afgevlogen, dat waren de sponsorkindjes van haar ouders. Iedereen kent haar daar en iedereen wil graag een praatje maken. Ze weten allemaal ook wel dat zij heel veel doet voor de mensen daar, waardoor ze haar echt op handen dragen volgens mij. Een nadeel is wel dat ze ook komen vragen of ze rekeningen van bijvoorbeeld de school wil betalen. Dat kan ze natuurlijk niet doen, want als ze vandaag iemand geld geeft, staan er morgen 60 mensen bij haar voor de deur. Dat lijkt me wel moeilijk, om vaak mensen af te moeten wijzen.
Naarmate wij verder de Village inliepen, kwamen er meer kindjes bij ons lopen. Op een gegeven moment liepen Hanne en ik met vijf kindjes die ons allemaal een hand wilden geven, maar dat ging natuurlijk niet, aangezien wij met ons tweeën maar vier handen hebben… Dat losten die kinderen heel gemakkelijk op door gewoon een kring te maken en zo verder te lopen! Niet heel handig, maar zo konden ze wel allemaal iemand een handje geven... Er waren twee kindjes die op blote voeten liepen, waarvan de ene echt nog heel klein was. Op een gegeven moment begon hij te jammeren en te hinken. Er zat een steentje in zijn voet! Zo zielig! Dus ik heb hem opgetild en ben met dat kleine mannetje op mijn arm verder gelopen. Maar dat is wel heel erg warm en hij was ook best zwaar na een tijdje, dus toen heb ik hem weer neergezet. Maar hij liep daarna nog wel een paar keer te hinken. Een groter meisje, die ook met ons meeliep, had ook wel een paar steentjes of takjes in haar voet, maar die trok ze er gewoon uit en dan liep ze weer verder. Dat was echt heel raar om te zien, die kleine kindjes op blote voetjes over die grond met allemaal steentjes en doorntjes en takjes… Heel onwerkelijk eigenlijk nog steeds.
Wat ook heel erg opviel in de Village was het drankgebruik. Er zaten meerdere mannen echt stomdronken op een bankje. Er was zelfs een oude man die Hanne en mij allebei op onze arm zoende, in plaats van ons gewoon een hand te geven! Dat vond ik wel echt heel vies, hij was echt heel erg dronken.
Katrien vertelde dat ze hier wijn maken van een palmboomextract, dat is heel goedkoop en de mannen drinken dat dus echt met liters tegelijk, in het weekend. Omdat ze meestal niet echt veel eten komt het nog eens zo hard aan, dus in het weekend zijn de meeste mannen dronken. Mijn wens om een keer 24 uur bij een gezin in de Village te leven vond ik ineens een stuk minder verstandig, dus dat doe ik maar niet… Dat vond ik wel echt heel erg, dat die mannen het weinige geld dat ze hebben ook nog eens opmaken aan drank. Maar ja, dan kunnen ze wel even hun problemen vergeten, dus daarom doen ze het waarschijnlijk. Ik denk ook niet dat wij dat zouden kunnen veranderen.
Er was één gezin dat mij echt aangreep. Er was een vrouw die Katrien kwam begroeten. Toen vertelde Katrien dat zij drie kinderen heeft, een meisjestweeling die op Rainbow naar school gaat en een jongetje van ongeveer anderhalf denk ik. De moeder leeft dus met haar drie kinderen in dat hutje, ze weet niet waar de vader van de kinderen is, die is gewoon weg… En die vrouw vraagt dus elke keer als Katrien er is, of zij haar zoontje mee wil nemen naar België, omdat ze zelf niet genoeg middelen heeft om hem een goede toekomst te geven… Volgens mij meende ze het echt, omdat ze graag wilde dat haar zoontje een goed leven heeft… Dat vond ik echt heel erg, dat die moeder gewoon beseft dat ze haar kinderen geen goede toekomst kan geven en dat ze dus zover wil gaan om haar kind weg te geven.
Tot nu toe kan ik mij redelijk goed afsluiten voor alle ellende die ik hier zie, wat ook echt wel nodig is. Het eerste advies dat ik kreeg toen ik hier aankwam was: laat Afrika niet in je hart, want dan kun je hier niet overleven. Toen begreep ik dat niet zo goed, maar inmiddels wel. Als ik mij ieder probleem aan ga trekken dan zou ik binnen twee weken naar huis willen vertrekken, dan zou ik me hier alleen maar ellendig voelen.
Maar het lukt me dus best goed om dat niet te doen. Ik probeer gewoon alles te doen wat ik kan en richt me op alle positieve dingen die wij in de scholen bereiken.
Alleen met wat ik vanmiddag gezien heb, heb ik het wel echt moeilijk. Op het moment dat ik door de Village liep drong het allemaal nog niet zo tot me door, maar eenmaal weer thuis begon alles een beetje te bezinken en ik word er wel echt stil van… Daarom vind ik het ook zo lastig om alles goed te beschrijven, ik denk dat je dit alleen goed kan begrijpen als je het ook daadwerkelijk ziet.
Na ons bezoek aan de Village zijn we nog naar Ukunda gegaan, wat gelukkig voor een beetje afleiding zorgde. Daar hebben we namelijk ook een aantal positieve verhalen gehoord en gezien. We zijn bij twee jongens op bezoek geweest, de ene zit nog in Rainbow op school en de andere heeft vorig jaar zijn ‘diploma’ gehaald. Doordat hij gesponsord wordt door twee meisjes uit België kan hij nu naar de middelbare school! We hebben de huisjes van die jongens bekeken, echt goed om te zien dat zij zo hard hun best doen om hun woning schoon en netjes te houden. Dat verbaasde ons in de Village trouwens ook: alles is hier vreselijk vies en stoffig, maar de mensen zijn schoon! De kleren van de kinderen zijn heel schoon en ook de hutjes zelf zijn opgeruimd en schoon.
Daarna zijn we rond gaan lopen door het centrum van Ukunda, dat bestaat uit heel veel kleine, niet bestraatte winkelstraatjes waar echt ontzettend veel kleine winkeltjes zijn. Ze verkopen daar echt alles, van schoenen tot elektriciteitsdraden. Dat was echt heel leuk om te zien.
Ik heb ook mijn eerste aankoop gedaan: een echt Afrikaanse kanga, een doek die gebruikt kan worden als jurk of als rok.
Al met al was deze dag heel erg vermoeiend, maar ik ben wel blij dat we het gedaan hebben. We hebben nu wel kennisgemaakt met het echte Afrikaanse leven. Ik heb nu nog meer respect voor alle kinderen uit de Village die elke dag keurig netjes met een schoon uniform naar school komen en hard werken, hoewel de kans dat ze daadwerkelijk naar de middelbare school kunnen en misschien verder kunnen studeren heel klein is.
Aankomende dinsdag gaan we met Fieke (van Kebene) naar Mombasa, dus er volgt snel weer een nieuw verslag! Hopelijk dan ook met foto's, ik heb nog steeds geen tijd gehad om die allemaal uit te zoeken en op een site te plaatsen, sorry!
Tot gauw!
Liefs, Lian
PS: bedankt voor alle lieve, enthousiaste en meelevende reacties, geweldig om te lezen!
Ik vind het heel moeilijk om nu precies te beschrijven hoe het was, want de geur en de warmte in die hutjes en het gevoel dat ik daar kreeg kan ik niet laten zien.
Ik was al wel eens langs de Village gelopen en vanuit de school heb ik ook al wel wat kunnen zien, maar om echt tussen de hutjes door te lopen en bij mensen binnen te gaan is zo anders. De mensen zijn trouwens allemaal heel gastvrij, ze wilden allemaal graag dat wij binnenkwamen en ze laten gewoon alles zien, echt heel bijzonder!
Er kwamen ook al gelijk toen we de Village binnenliepen een paar kinderen op Katrien afgevlogen, dat waren de sponsorkindjes van haar ouders. Iedereen kent haar daar en iedereen wil graag een praatje maken. Ze weten allemaal ook wel dat zij heel veel doet voor de mensen daar, waardoor ze haar echt op handen dragen volgens mij. Een nadeel is wel dat ze ook komen vragen of ze rekeningen van bijvoorbeeld de school wil betalen. Dat kan ze natuurlijk niet doen, want als ze vandaag iemand geld geeft, staan er morgen 60 mensen bij haar voor de deur. Dat lijkt me wel moeilijk, om vaak mensen af te moeten wijzen.
Naarmate wij verder de Village inliepen, kwamen er meer kindjes bij ons lopen. Op een gegeven moment liepen Hanne en ik met vijf kindjes die ons allemaal een hand wilden geven, maar dat ging natuurlijk niet, aangezien wij met ons tweeën maar vier handen hebben… Dat losten die kinderen heel gemakkelijk op door gewoon een kring te maken en zo verder te lopen! Niet heel handig, maar zo konden ze wel allemaal iemand een handje geven... Er waren twee kindjes die op blote voeten liepen, waarvan de ene echt nog heel klein was. Op een gegeven moment begon hij te jammeren en te hinken. Er zat een steentje in zijn voet! Zo zielig! Dus ik heb hem opgetild en ben met dat kleine mannetje op mijn arm verder gelopen. Maar dat is wel heel erg warm en hij was ook best zwaar na een tijdje, dus toen heb ik hem weer neergezet. Maar hij liep daarna nog wel een paar keer te hinken. Een groter meisje, die ook met ons meeliep, had ook wel een paar steentjes of takjes in haar voet, maar die trok ze er gewoon uit en dan liep ze weer verder. Dat was echt heel raar om te zien, die kleine kindjes op blote voetjes over die grond met allemaal steentjes en doorntjes en takjes… Heel onwerkelijk eigenlijk nog steeds.
Wat ook heel erg opviel in de Village was het drankgebruik. Er zaten meerdere mannen echt stomdronken op een bankje. Er was zelfs een oude man die Hanne en mij allebei op onze arm zoende, in plaats van ons gewoon een hand te geven! Dat vond ik wel echt heel vies, hij was echt heel erg dronken.
Katrien vertelde dat ze hier wijn maken van een palmboomextract, dat is heel goedkoop en de mannen drinken dat dus echt met liters tegelijk, in het weekend. Omdat ze meestal niet echt veel eten komt het nog eens zo hard aan, dus in het weekend zijn de meeste mannen dronken. Mijn wens om een keer 24 uur bij een gezin in de Village te leven vond ik ineens een stuk minder verstandig, dus dat doe ik maar niet… Dat vond ik wel echt heel erg, dat die mannen het weinige geld dat ze hebben ook nog eens opmaken aan drank. Maar ja, dan kunnen ze wel even hun problemen vergeten, dus daarom doen ze het waarschijnlijk. Ik denk ook niet dat wij dat zouden kunnen veranderen.
Er was één gezin dat mij echt aangreep. Er was een vrouw die Katrien kwam begroeten. Toen vertelde Katrien dat zij drie kinderen heeft, een meisjestweeling die op Rainbow naar school gaat en een jongetje van ongeveer anderhalf denk ik. De moeder leeft dus met haar drie kinderen in dat hutje, ze weet niet waar de vader van de kinderen is, die is gewoon weg… En die vrouw vraagt dus elke keer als Katrien er is, of zij haar zoontje mee wil nemen naar België, omdat ze zelf niet genoeg middelen heeft om hem een goede toekomst te geven… Volgens mij meende ze het echt, omdat ze graag wilde dat haar zoontje een goed leven heeft… Dat vond ik echt heel erg, dat die moeder gewoon beseft dat ze haar kinderen geen goede toekomst kan geven en dat ze dus zover wil gaan om haar kind weg te geven.
Tot nu toe kan ik mij redelijk goed afsluiten voor alle ellende die ik hier zie, wat ook echt wel nodig is. Het eerste advies dat ik kreeg toen ik hier aankwam was: laat Afrika niet in je hart, want dan kun je hier niet overleven. Toen begreep ik dat niet zo goed, maar inmiddels wel. Als ik mij ieder probleem aan ga trekken dan zou ik binnen twee weken naar huis willen vertrekken, dan zou ik me hier alleen maar ellendig voelen.
Maar het lukt me dus best goed om dat niet te doen. Ik probeer gewoon alles te doen wat ik kan en richt me op alle positieve dingen die wij in de scholen bereiken.
Alleen met wat ik vanmiddag gezien heb, heb ik het wel echt moeilijk. Op het moment dat ik door de Village liep drong het allemaal nog niet zo tot me door, maar eenmaal weer thuis begon alles een beetje te bezinken en ik word er wel echt stil van… Daarom vind ik het ook zo lastig om alles goed te beschrijven, ik denk dat je dit alleen goed kan begrijpen als je het ook daadwerkelijk ziet.
Na ons bezoek aan de Village zijn we nog naar Ukunda gegaan, wat gelukkig voor een beetje afleiding zorgde. Daar hebben we namelijk ook een aantal positieve verhalen gehoord en gezien. We zijn bij twee jongens op bezoek geweest, de ene zit nog in Rainbow op school en de andere heeft vorig jaar zijn ‘diploma’ gehaald. Doordat hij gesponsord wordt door twee meisjes uit België kan hij nu naar de middelbare school! We hebben de huisjes van die jongens bekeken, echt goed om te zien dat zij zo hard hun best doen om hun woning schoon en netjes te houden. Dat verbaasde ons in de Village trouwens ook: alles is hier vreselijk vies en stoffig, maar de mensen zijn schoon! De kleren van de kinderen zijn heel schoon en ook de hutjes zelf zijn opgeruimd en schoon.
Daarna zijn we rond gaan lopen door het centrum van Ukunda, dat bestaat uit heel veel kleine, niet bestraatte winkelstraatjes waar echt ontzettend veel kleine winkeltjes zijn. Ze verkopen daar echt alles, van schoenen tot elektriciteitsdraden. Dat was echt heel leuk om te zien.
Ik heb ook mijn eerste aankoop gedaan: een echt Afrikaanse kanga, een doek die gebruikt kan worden als jurk of als rok.
Al met al was deze dag heel erg vermoeiend, maar ik ben wel blij dat we het gedaan hebben. We hebben nu wel kennisgemaakt met het echte Afrikaanse leven. Ik heb nu nog meer respect voor alle kinderen uit de Village die elke dag keurig netjes met een schoon uniform naar school komen en hard werken, hoewel de kans dat ze daadwerkelijk naar de middelbare school kunnen en misschien verder kunnen studeren heel klein is.
Aankomende dinsdag gaan we met Fieke (van Kebene) naar Mombasa, dus er volgt snel weer een nieuw verslag! Hopelijk dan ook met foto's, ik heb nog steeds geen tijd gehad om die allemaal uit te zoeken en op een site te plaatsen, sorry!
Tot gauw!
Liefs, Lian
PS: bedankt voor alle lieve, enthousiaste en meelevende reacties, geweldig om te lezen!
-
28 Februari 2010 - 19:16
Lizzy:
Hee Lianne,
Wat een ervaring zeg! En ik vind dat je het heel goed kan beschrijven.
Iedere keer als ik een berichtje van je krijg ga ik er even voor zitten, wat kan jij schrijven zeg! super!
Meid, geniet er van!
Groetjes Lizzy -
28 Februari 2010 - 19:31
Johan:
ik hoorden van roy net dat het goed met je ging. maar wat een leef verschil tussen daar en hier he dat is niet te geloven .
-
28 Februari 2010 - 19:49
Mama:
Hoi lieve dochter.
Oh, wat had ik graag naast je gelopen in die kleine straatjes.
Je schetst een duidelijk beeld, hoor. Je schrijft dat ze je alles laten zien, maar wat hebben ze dan? Wat keukengerei misschien.
Bedden hebben ze niet?
En zitten ze op de grond?
Is er ook schaduw voor de mensen of moeten ze dan gewoon binnen blijven?
Knap dat je zo "nuchter" blijft, maar wel met al die kinderen aan de hand daar rond loopt.
Dikke knuffel, mama -
28 Februari 2010 - 21:20
Annelien:
Goedenavond zuster!
Wow, wat een verschil tussen dit verhaal en het vorige! Dit klinkt echt heftig. Ik kan het me inderdaad niet echt voorstellen, net wat je zei. Wat goed dat je er zo 'afstandelijk' over kan denken. Gelukkig had je daarna even de tijd om leuk te winkelen.
Veel plezier daar nog!
xx mij -
02 Maart 2010 - 20:14
Susanne:
Ha Lian!
Wat super heftig allemaal zeg. Jeetje, dat van dat gezin met dat jongetje van anderhalf.. pff ik krijg daar gewoon kippenvel van. Dus als je daar bent, dan komt dat nog 100keer harder aan ja.
Knap dat je de knop weer kan omschakelen!
Groetjes!
Ps: Je beschrijft het heel goed, ga zo door :) -
03 Maart 2010 - 12:57
Ivonne:
Hoi Lian!
Zo te lezen heb je het erg naar je zin. Alles goed met jou dus? Ik heb last van heimwee dus Martijn komt dit weekend.. De vraag is natuurlijk of het overgaat.. Ik hoop het. Kun je alles voor school doen wat je wilde doen: met jullie project enzo? En heb je nog wat aan je DPF kunnen doen?
Liefs Ivonne -
05 Maart 2010 - 10:40
Michella:
Heey Lianne!
Wat een mooi verhaal! Fijn dat het goed met je gaat!
Groetjes,
Michella -
06 Maart 2010 - 11:46
Robert&Rianne:
He lianne
Alles goed daar in het warme kenia,hier blijft het koud en guur hopen dat het weer wat warmer wordt.
Leuk verhaal over de Village hoe de mensen daar leven en dan kan je zin dat het niet overal goed is,wat erg dat die vrouw haar kind wou weggeven voor een beter leven wel begrijpelijk ze hebben niks.
Geniet er maar van zolang je daar zit hoop je snel weer te spreken op skijpe.
Groetjes ons en tot horens -
07 Maart 2010 - 11:20
Roelie:
hoi hoi
dat was ff leuk he jantje voor de webcam.ze vond het gweldig leuk. al snapt ze er niet zo veel van, waar is afrika vroeg ze me en wanneer komt ze weer?? ja tijd kent ze niet dus moeilijk uit te leggen. fijn dat je het zo naar je zin hebt dat maakt het wel gemakkelijker voor iedereen. maar missen doen wij je wel hoor het is zo anders nu in het weekend. ik hoop dat je het nog heel veel mooie [zonnige] dagen weken en maanden hebt daar.en als wij nog wat kunnen betekenen voor wat dan ook dan hoor ik het wel. een kind helpen voor schoolgeld of zo. ik hoor het wel en anders stuur je maar mooie foto,s want daar geniet ik ook erg van.
groetjes en veel liefs van mij
roelie -
08 Maart 2010 - 09:25
Peter, Sandra, Julia:
Hoi Lianne, wat een verschil van leven zeg! Hier heeft het vanmorgen weer gesneeuwd...Wat lijkt het me moeilijk om Afrika niet in je hart te laten. Maar zo te lezen doe je het heel goed!! Maak er wat moois van en geniet dubbel van de leuke momenten, dit is een reis om nooit te vergeten. -
08 Maart 2010 - 21:47
Petra:
Hoi Lianne,
Prachtig, indrukwekkend en aangrijpend verhaal!
Groet! Petra -
08 Maart 2010 - 21:47
Petra:
Hoi Lianne,
Prachtig, indrukwekkend en aangrijpend verhaal!
Groet! Petra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
